Tajemnice chwalebne – Rozważania ze św. Janem od Krzyża

1) Zmartwychwstanie Pana Jezusa

Ciemność jest straszna, więc Bóg nie chce nas niej pozostawić. Uczynił z niej tylko etap drogi do zjednoczenia ze Sobą. Przebywamy w niej jedynie przez jakiś czas – na tyle krótki, byśmy nie uwierzyli, że do niej należy ostatnie słowo, że jesteśmy skazani na bycie i całkowite zagubienie w niej. Bóg chce natomiast, byśmy pamiętali, że do Niego należy ostatnie słowo, że nic nie jest stanie zabić życia, którym jest On sam. Jak pisze św. Jan od Krzyża:

„Ta noc cicha nie jest ciemna, lecz jest jak noc bliska poranku w chwili, gdy się zaczynają różowić zorze (…). Bardzo też trafnie porównuje to światło do blasku zorzy rumianej, tzn. do brzasku rannego (…), bowiem ranne brzaski rozpraszają ciemność nocy i odsłaniają blaski dnia” („Pieśń duchowa” 14 i 15, 23).

Maryjo, spraw, byśmy nigdy nie zapomnieli, nigdy nie zwątpili w to, że światło Bożej łaski jest silniejsze od największych mroków grzechu.

2) Wniebowstąpienie

W momentach szczególnie ważnych, istotnych dla misji i życia Jezusa towarzyszyli Mu tylko wybrani uczniowie. Tak było podczas modlitwy w Ogrójcu, podczas wskrzeszenia córki Jaira czy na Górze Przemienienia. Podczas Jego odejścia do Ojca towarzyszą Mu wszyscy uczniowie. Chce przez to niejako powiedzieć: „Tam, gdzie Ja odchodzę, jest przygotowane miejsce dla was wszystkich. Niech ta świadomość pomoże wam mężnie znosić codzienne trudy… To, czego naprawdę potrzebujecie na trudy życia, to dobra niebieskie i nie pozwólcie sobie ich odebrać”. Stanie się tak, jak pisze św. Jan od Krzyża:

„Im bardziej się oddalisz od rzeczy ziemskich, tym hardziej zbliżysz się do niebieskich i większe skarby znajdziesz u Boga” („Słowa światła i miłości” 170).

Maryjo, nie pozwól, abyśmy się tak dali pochłonąć dobrom ziemskim, iżbyśmy mieli zapomnieć tych niebieskich i wiecznych.

3) Zesłanie Ducha Świętego

Chrystus pragnął, by wszyscy się wzajemnie miłowali, tak jak On ich miłuje. Nie tylko mówił o miłości Swego Ojca do ludzi, ale dał jej wzór przez swoje życie i śmierć, a zmartwychwstając i wstępując do nieba, wlał w serca wszystkich nadzieję, a przede wszystkim siłę do pokonywania wszelkich trudów i przeciwności. Jednak, by kochać jak Bóg, słaby człowiek potrzebował mocy wysoka, daru od samego Boga. Tym darem jest Duch Święty. Tak o tym pisze św. Jan od Krzyża:

„Pragnieniem duszy jest zrównanie jej miłości z miłością Boga, gdyż do tego dąży ona i tego pragnie tak przyrodzonym, jak i nadprzyrodzonym sposobem. Dusza więc miłuje Boga mocą i wolą samego Boga, będąc z Nim zjednoczona tą samą potęgą miłości, jaką Bóg ją kocha. Ta potęga jest w Duchu Świętym, w którego dusza jest przeobrażona. Duch Święty został duszy udzielony dla spotęgowania jej miłości. On uzupełnia i wyrównuje wszystkie jej braki ze względu na to chwalebne przeobrażenie” („Pieśń duchowa” 38, 3).

Maryjo, Oblubienico Ducha Świętego, uproś am nowe wylanie Ducha Świętego, przyspiesz ową Pięćdziesiątnicę.

4) Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

Niebo nie jest zasłużoną nagrodą, ale darem uprzedzającej, odwiecznej miłości Boga do człowieka. Stwórca wlał w duszę Maryi dary, którymi żaden z ludzi nigdy się cieszyć nie będzie. Ona natomiast całkowicie otworzyła się na te łaski, powierzając się Swemu Stwórcy i Panu. Słusznie zatem św. Jan od Krzyża nazywa taką duszę:

„białą gołąbką, a to dla tej bieli i czystości, którą otrzymała z łaski, jaką znalazła w Bogu. Nazywa ją gołąbką (…) dla podkreślenia jej prostoty, łagodności usposobienia i miłosnej kontemplacji. Gołąbka bowiem nie tylko jest prosta, łagodna i bez goryczy, lecz również ma oczy jasne i rozmiłowane” („Pieśń duchowa” 34, 3).

Maryjo, naucz nas dostrzegać wszelkie łaski Boga, którymi nas obdarzył, i ucz nas być za nie wdzięcznymi.

5) Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny na Królową nieba i ziemi

Nikt nie żyje dla siebie. Żadnych darów, przywilejów, łask nie otrzymujemy tylko dla siebie, ale by nimi służyć innym. Życie jest służbą. Wiedziała dobrze Maryja, która jako królowa stoi po prawicy króla, jak mówi psalm, by być zawsze gotową do pomocy zbłąkanej ludzkości. Maryja jest niczym gołąbka z arki Noego, która, jak pisze św. Jan od Krzyża:

„Wylatywała i powracała do arki nie znajdując wśród wód potopu suchego miejsca, gdzie by spoczęła, aż w końcu powróciła, niosąc gałązkę oliwną w dziobku, co było znakiem miłosierdzia Bożego i powstrzymania wód, które zatopiły ziemię (Rdz 8, 8-11). Podobnie i dusza, która wyszła z arki wszechmocy Bożej, gdy ją Bóg stworzył, i latała ponad wodami potopu grzechów i niedoskonałości, nie znajdując miejsca, gdzie by spoczęła, wylatywała i powracała do arki piersi swego Stworzyciela, jednak nie mogła tam być przyjęta. Nie została przyjęta, dopóki Pan Bóg nie kazał ustąpić wspomnianym wodom wszystkich niedoskonałości na ziemi duszy. Wróciła z gałązką oliwki (która oznacza zwycięstwo, jakie odniosła nad wszystkimi rzeczami dzięki łaskawości i miłosierdziu Bożemu). Wróciła nie tylko ze zwycięstwem nad wszystkimi swymi przeciwnikami, lecz także z nagrodą swych zasług, bo jedno i drugie zostało oznaczone przez gałązkę oliwki. Powraca więc ta gołąbka, tj. dusza do arki swego Boga nie tylko biała i czysta, jak wyszła z Niego, gdy ją stwarzał, lecz oprócz tego z gałązką nagrody i pokoju osiągniętą w zwycięstwie nad samą sobą” („Pieśń duchowa” 26, 4).

Maryjo, uproś nam u Boga łaskę przemiany naszych serc, by były ochotne służyć Bogu i ludziom.

» Wszystkie rozważania różańcowe

Jeśli chcesz dokładniej zgłębić temat różańca, warto przeczytać:

• » Jak odmawiać różaniec? (W obrazkach i krok po kroku)
• » 5 Największych cudów różańcowych w historii
• » Dlaczego Warto Odmawiać Różaniec? – Św. Ludwik De Montfort

__________
^{Źródło: Różaniec ze św. Janem od Krzyża}